I. Lectio

Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

«Bracia: Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia – łaską bowiem jesteście zbawieni – razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przeogromne bogactwo swej łaski okazać przez dobroć względem nas, w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili»

(Ef 2, 4-10 – drugie czytanie)

II. Meditatio

Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Apostoł Paweł przypomina Efezjanom i nam, że łaska zbawienia jest darem Pana Boga miłosiernego, którego udzielił nam w Jezusie Chrystusie, w tajemnicy Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Darem, na który nie moglibyśmy sobie pozwolić, zasłużyć, zapracować, kupić go, czyniąc nawet tysiące dobrych uczynków i to każdego dnia a nawet godziny. Ten dar trzeba przyjąć z wiarą, wdzięcznością i w pokorze serca, i nim żyć. Co więc z uczynkami? Czy są niepotrzebne, nieprzydatne, zbędne? Nie. Nasze dobre czyny dokonane w łączności z Jezusem są potwierdzeniem daru zbawienia, który nosimy w sercu. Odwołując się do pewnego porównania, my w przeciwieństwie do sportowców złoty medal (dar zbawienia) otrzymujemy na linii startu. Nasze zadanie (tu miejsce dla uczynków) to z tym medalem dobiec do linii mety. Wcale to nie jest takie oczywiste, łatwe i pewne. Są tacy, którzy gubią ten medal po drodze. Jedni gubią, ale go odnajdują i biegną dalej, ale są i tacy, którzy na metę dobiegają bez medalu. Pan Bóg zawsze ma jakieś dodatkowe medale. Dobrze jeśli o taki medal zdążą poprosić.

Czy codziennie albo przynajmniej często dziękuję Panu Bogu, bogatemu w miłosierdzie, za dar zbawienia? Czy nie tylko o tym darze pamiętam, za niego dziękuję, ale też nim żyję? Czy jest on inspiracją dla moich uczynków, które czynię jako człowiek zbawiony, uwolniony z więzów grzechu, śmierci, złego ducha? Czy nie usiłuję zbawiać się o własnych siłach, zapominając, że za mnie i dla mnie dokonał tego Pan Jezus? Czy pamiętam, że dar zbawienia to nie tylko przepustka do nieba, to też nowa jakość życia tu, na ziemi? Czy z tego medalu człowieka zbawionego jestem dumny?

Pomodlę się o to, abym otwierając się na Boże miłosierdzie żył każdego dnia jak człowiek zbawiony w Jezusie Chrystusie, abym miłosierdzie czynił wobec innych. W kontekście pandemii pomodlę się za tych, którzy zostali już zaszczepieni, aby szczepionka się przyjęła, zwiększając ich odporność na działanie wirusa.

III. Oratio

Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy i płakali
wspominając Syjon.
Na topolach tamtej krainy
zawiesiliśmy nasze harfy…
(Ps 73, 23-24)

IV. Contemplatio

Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:
Chwała Tobie, Królu wieków!