I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

To bowiem co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie.
Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania,
będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały.
2 Kor 4,18-5,1

II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

Jedną z cech naszego życia, tego co doczesne, ziemskie jest przemijanie. To, czego doświadczamy naszymi zmysłami na tym świecie, przemija, kończy się. Wiara, którą nosimy w sercu zapewnia nas, że to co jest niewidzialne, trwa wiecznie. Procesy starzenia, niszczenia, zużycia, psucia się tam nie obowiązują. To, co wieczne trwa, bo jest zakorzenione w Bogu.

Czy uznaję fakt, rzeczywistość, proces przemijania? Czy mam świadomość, że i ja przemijam, przemija moje życie? Jak przemijam: mądrze, twórczo, nadając sens każdej chwili, czyniąc dobro, kochając? A może przemijam bezmyślnie, chaotycznie, nieuporządkowanie, czas „przecieka” mi przez palce? Czy przemijam w nadziei na osiągnięcie tego, co wieczne? Czy na co dzień, zanurzony często po uszy w tym co przemija, pamiętam o tym, co trwa wiecznie? Czy już tu na ziemi moja doczesność jest mocno zakorzeniona w Bogu, Jemu oddana?

Mówiąc obrazowo przyjdzie kiedyś taki dzień, że będziemy musieli, chcąc czy nie chcąc, oddać klucze do naszego ziemskiego M-4, M-3, M-2, M-1, domku jednorodzinnego i przeprowadzić się do domu ręką Boga uczynionego, do domu Ojca niebieskiego. Nim dojdzie do tej ostatniej w naszym życiu przeprowadzki, trzeba nam dobrze i mądrze pomieszkać w ziemskim przybytku.

Jaki jest mój dom, moje mieszkanie? Czy dbam o miejsce mojego zamieszkania? Jakim jestem człowiekiem, domownikiem, lokatorem, sąsiadem, mieszkańcem, pracownikiem itd? Mieszkający obok czy też ze mną są szczęśliwi, zadowoleni, radośni, bezpieczni, od rana tryskają dobrym humorem, optymizmem? A może marzą o dniu, kiedy się wyprowadzę, przeprowadzę, nie koniecznie od razu na drugą stronę życia? Czy duchowo nie usiłuję w ziemskim przybytku niejako zameldować się na stałe? Czy nie zapominam, o moim statusie pielgrzyma, wędrowcu ku wieczności?

Pomodlę się o łaskę dobrego życia i dobrej śmierci. Pomodlę się za bliskich zmarłych, za dusze czyśćcowe. Dalej będę prosił o dar pokoju dla świata, ludzkich serc.

III. Oratio: Teraz ty mów do Boga.

Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej "lectio" i "meditatio". Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Dni człowieka są jak trawa,
kwitnie jak kwiat na polu.
Wystarczy, że wiatr go muśnie, już znika
i wszelki ślad po nim ginie...

Ps 103,15-16

IV. Contemplatio:

Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Zbawienie prawych pochodzi od Pana

opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS