Słowo z CFD

Cisza to najpłodniejsze miejsce, jakie w nas istnieje. Jest łonem dla Słowa, które rodzi życie w obfitości. Cisza daje Słowu klimat, aby objawiła się Jego moc i wydała owoce. Cisza ochrania wewnętrzny ogień, strzeże wewnętrznego pragnienia medytacji i adoracji Słowa. Jest sanktuarium spotkania z Bogiem. Słowo wyłania się z łona ciszy i do niego wraca. Gdy nie może zakorzenić się w ciszy, pozostaje samo, jak ziarno, które nie posiada ziemi. Nie może obumrzeć i wydać życia (por. J 12,24). Nawet wszechmocne słowo Boga pozbawione ciszy staje się bezsilne, jak ziarno bez ziemi. Nie chodzi o ciszę, która jest jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący (por. 1 Kor 13,1), nie chodzi o ciszę, która jest pustką nieobecności, ale o ciszę, która prowadzi do medytacji i adoracji. Jest Bożym sposobem przemawiania, w którym bezpiecznie spoczywa miłość (por. H.J. M. Nouwen, Droga serca. Duchowość pustyni i dzisiejsze dusz- pasterstwo, tłum. M. Rusiecka, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008, s. 52-61).

Cisza czyni nas wewnętrznymi pielgrzymami w stronę Boga miłości, który w nas zamieszkuje. Bóg stworzył nas w ciszy i do ciszy. W każdym człowieku na najgłębszych pokładach jestestwa jest głębia ciszy. Ewagriusz z Pontu powtarzał z przekonaniem, że jest w nas sfera niezmąconej ciszy, w której mieszka sam Bóg. Nazwał to miejsce „miejscem Boga” i „kontemplacją pokoju”. „W czystym sercu – pisze w jednym z listów – odciska swe znamię inne niebo, które ukazuje światło, zaś nad tym miejscem unosi się duch”. Na głębinie naszego jestestwa, która jest miejscem Boga, miejscem pokoju, we wnętrzu duszy panuje całkowita cisza: jest to miejsce zamieszkania Boga. W tym miejscu wszystko jest zdrowe, w tym miejscu goją się wszelkie rany zadane nam w życiu i wszelkie myśli o tych, którzy nas zranili. W tym miejscu nie hałasują żadne namiętności, lęki, ludzkie osądy i wyroki. W tym miejscu jednoczymy się z Bogiem i zanurzamy w Jego świetle (A. Grün, Niebo zaczyna się w Tobie. Mądrość Ojców Pustyni na dzisiaj, tłum. R. Zajączkowski, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2003, s. 109-110), trwamy w obrębie Jego Boskiego światła i adorujemy Go.

Trudno nam jednak „wyciszyć się”. Jak zanurzyć się w ciszy, skoro ilekroć próbujemy to uczynić, napotykamy nasz wewnętrzny hałas, namiętności, obrazy, które oddalają nas od Boga i naszej duszy, a skupiają na powierzchni cielesności i zmysłowości. Jak dotrzeć w sobie do owej głębiny ciszy przysypanej stertą trosk, zmartwień, lęków, mrocznych myśli czy cielesnych pożądań? Istnieje najpewniejsza droga do wewnętrznej ciszy, medytacji i adoracji. Jest nią słowo Boga. Trzeba „tylko” jednego. Otworzyć się na Słowo, nauczyć się słuchać, dać mu pierwszeństwo w życiu, wejść z nim w zażyłą relację miłości. Pierwszeństwo w sercu dajemy tylko temu, co kochamy. Nie istnieje cisza dla ciszy, ale cisza dla miłości. Im większa w nas będzie miłość do Słowa, do Boga, który do nas mówi, tym więcej będzie w nas potrzeby ciszy.

Naszym przewodnikiem na drodze do wewnętrznej ciszy, medytacji i adoracji jest o. Marie Jacques de Belsunce ze Wspólnoty św. Jana. Numer 94 „Zeszytów Formacji Duchowej” zawiera zapis konferencji nieżyjącego już Autora (†2017), któremu zawdzięczamy trzy spotkania weekendowe zorganizowane w naszym Centrum Formacji Duchowej w Krakowie. Postanowiliśmy wrócić do pierwszego z nich (Ojciec Marie Jacques de Belsunce FJ przeprowadził w Centrum Formacji Duchowej w Krakowie trzy sesje weekendowe: „Droga do wewnętrznej ciszy, medytacji i adoracji” (1-3 maja 2000); „Rekolekcje z umiłowanym uczniem Jezusa” (16-18 listopada 2001); „Siedem proroctw. Księga Apokalipsy” (15-17 kwietnia 2005). Wszystkie trzy są dostępne w formie nagrań audio), ponieważ wbrew pozorom, jakie stwarza rozhałasowany świat, w wielu ludziach narasta głód ciszy, medytacji i adoracji. Często czują się nieporadni, zagubieni i bezsilni. Nie wiedzą, jak odpowiedzieć na głód ciszy, który wydobywa się z głębin jestestwa. Autor zwraca uwagę, że „dzisiejszy świat nie wie już, czym jest milczenie, ponieważ nie wie, czym jest tajemnica, sekret. Dzisiejszy świat żyje w takim dziennikarskim duchu, wszystko należy przekazać, wszystko należy powiedzieć, odkryć wszystkie tajemnice. A prawdziwych tajemnic się nie przekazuje i nie każda prawda jest po to, aby ją przekazać (...). Dopiero w odniesieniu do prawdziwego przyjaciela możemy zrozumieć, czym jest milczenie pełne miłości (...). Prawdziwe milczenie jest milczeniem miłości, w którym jest życie; i właśnie w takim milczeniu dopiero możemy przyjąć tajemnice Boże”. Owym Bożym sekretem jest słowo Boże. „Powinno być zachowywane jak tajemnica, jak sekret, który został nam powierzony”. Trzeba więc nauczyć się wsłuchiwać z miłością w Słowo, jak wsłuchujemy się w największy sekret przyjaciela. O tym właśnie jest ten Zeszyt.

Publikujemy treść konferencji o. Belsunce’a, wyrażając jednocześnie wdzięczność przed Bogiem, że Autor podjął się sesji formacyjnych w naszym krakowskim CFD. Ufamy, że o. Belsunce, który odszedł do Domu Ojca, przeszedł już drogę, którą sam nam pokazał. Módlmy się za Autora rozważań, aby skąpany w świetle Bożej miłości miłosiernej mógł adorować swego Stwórcę i Pana przez całą wieczność.

Krzysztof Wons SDS

Spis treści:
Słowo z Centrum Formacji Duchowej
Jezus w świątyni – oczyszczenie serca i milczenie wewnętrzne
Jezus i Samarytanka – adoracja drogą do rozwoju życia wewnętrznego
Jezus w Kanie Galilejskiej – modlitwa wewnętrzna przyjaźnią z Jezusem
Jezus i Nikodem – umysł w służbie miłości 42 Nowe przykazanie przykazaniem miłości braterskiej
Dar Jezusa udzielony z krzyża. Maryja – Matka i Królowa