Jezus podniósł małżeństwo do rangi sakramentu
i tę świętą więź uczynił szczególnym źródłem łaski.
Przemienił zawarcie małżeństwa, które samo w sobie jest święte,
w coś, co czyni świętym.

(D. von Hildebrand, Małżeństwo)

W 2007 roku na dziesięciolecie działalności naszego Centrum zorganizowane zostało czuwanie dziękczynne w Kaplicy Cudownego Obrazu na Jasnej Górze. Siedem lat później, w 2014 roku, w salwatoriańskiej parafii pw. NMP Matki Zbawiciela na Mokotowie w Warszawie rozpoczął się I Tydzień Modlitw za Powołanych do Małżeństwa „Tak na Serio”. Jego jubileuszowa X edycja odbyła się w 2023 roku, a jej zwieńczeniem była weekendowa sesja pt. „Biorę ciebie i ślubuję ci. Teologia sakramentu małżeństwa”, którą w dniach 2-4 czerwca 2023 roku poprowadził ks. Krzysztof Porosło z drobnym udziałem piszącego te słowa.

Gdy przygotowywałem się do tej sesji, a również teraz, gdy piszę te słowa, moje serce przepełnia ogromna wdzięczność. Noszę ją w sercu i zwracam w stronę Pana Boga, że tak układa nasze losy, daje nam takie natchnienia, które doprowadzają przy naszej współpracy z Jego łaską do tak pięknych dzieł jak Centrum, ale również – to o wiele mniejsze – „Tak na Serio”. Gdyby nie zwyczajne spotkanie Duszpasterstwa Akademickiego w roku 2014, nie byłoby kilkunastu lat działalności „Tak na Serio”. Nie byłoby, w bieżącym 2025 roku, już dwunastej edycji Tygodnia, a pomiędzy kolejnymi edycjami wielu artykułów, serii tematycznych, blogów, świadectw. Dzięki nim możemy ciągle odkrywać, jak pięknym i trudnym powołaniem jest powołanie do małżeństwa i wypływające z niego powołanie do rodzicielstwa. Przez te lata wiele osób współpracowało z nami, przygotowując konferencje­, świadectwa, teksty. Również w ich stronę wędruje moja wdzięczność. Wśród nich był dwukrotnie ks. Krzysztof Porosło, któremu wyrażam wielką wdzięczność za zawsze życzliwe odpowiadanie na nasze „taknaseriowe” prośby. Również i teraz, gdy poprosiliśmy o publikację jego konferencji, zgodził się chętnie i przygotował treść swoich wystąpień.

Szczególna wdzięczność przepełnia moje serce wobec wszystkich osób, z którymi przez te lata współtworzyłem tę modlitewną inicjatywę, jaką przede wszystkim jest „Tak na Serio”. Studentom, którzy upomnieli się o taki Tydzień, nadali mu pierwszy kształt, tytuł, logo. Parafianom z Mokotowa, którzy bardzo entuzjastycznie przyjęli nową inicjatywę. Małżeństwom działającym wtedy i dziś przy parafii, którzy w późniejszym czasie podjęli się trudu kontynuowania tego dzieła, dzięki którym ono przetrwało i rozrosło się na kolejne parafie w kraju i za granicą. Wszystkim zaangażowanym w organizację Tygodnia „Tak na Serio” w Trzebini, Obornikach Śląskich, Bielsku-Białej, Krakowie, Wilkasach, w Brasławiu na Białorusi i w Södliget na Węgrzech. Wiele osób na różnych odcinkach swojego życia dołożyło swoją cegiełkę, by budować powołaniową świadomość wśród młodych, wzmacniać ją u starszych i umieć syntezować u zbliżających się do kresu swych dni. Wszystkim tym osobom, a także instytucjom: Krajowemu Ośrodkowi Duszpasterstwa Rodzin, Katolickiej Agencji Informacyjnej, Wydziałom Duszpasterstwa Rodzin w Krakowie, Warszawie, Bielsku-Białej, Wrocławiu – bardzo dziękuję.

Od początku mojej posługi wśród małżeństw były one dla mnie inspiracją i wyzwaniem w duszpasterstwie. Od nich uczyłem się, co znaczy być obecnym, troszczyć się, walczyć o dobro i jak słuchać. Z roku na rok coraz bardziej przekonywałem się, jak potrzebna jest właściwa, głęboka, przemodlona duszpasterska troska o powołanych do małżeństwa. Dziś mógłbym z całym przekonaniem podpisać się pod słowami swojego współbrata ks. Maurusa Starka SDS, nazywanego „zapomnianym duszpasterzem rodzin”. Pisał on: „Ukazał mi się nowy świat. Zajrzałem do tego świata, tak pełnego trosk i problemów. Oczywiście, podczas wieloletnich studiów na mojej Alma Mater w Passawie w zakresie dogmatyki, teologii moralnej i teologii pastoralnej dowiedziałem się sporo o chrześcijańskim małżeństwie. Teraz jednak objawione mi zostało «prawdziwe życie» z jego niezliczonymi pytaniami bez odpowiedzi. Było to jak poufne Boże wezwanie wypowiedziane ludzkimi wargami: Kapłani, pomóżcie małżonkom żyć mocą ich sakramentu!” (cyt. za: U. Sipiel-Wiecha, Salwatorianin Maurus H. Stark – zapomniany duszpasterz rodzin, „Studia Salvatoriana Polonica” 12(2018), s. 116). W te słowa z całą mocą wpisała się jubileuszowa sesja „Tak na Serio” w CFD w Krakowie, a teraz wpisuje się w nie niniejsza publikacja.

Od samego początku ks. Krzysztof prowadzi nas ku głębszemu wniknięciu w istotę sakramentu małżeństwa, by pomóc żyjącym tym sakramentem rozwijać tę łaskę na co dzień. Autor kieruje nas do sakramentu chrztu i pokazuje, że nie można zrozumieć sakramentu małżeństwa bez odczytania go w perspektywie bycia dzieckiem Bożym. Wprowadza nas do celebracji małżeństwa drzwiami kościoła i przechodzi z nami drogę katechumena, którą odtwarzają narzeczeni na samym początku ślubnej Mszy Świętej, dając tym samym wyraz wierze, że każde z nich jest dzieckiem Boga, a Bóg jest ich Ojcem i to od Niego będą za chwilę siebie przyjmować w darze. Stajemy więc przy ołtarzu, gdzie bije dla nas źródło łaski. To tu zatrzymujemy się w naszej drodze, by gruntowniej rozważyć kwestię łaski i jej relacji do natury. Autor uwrażliwia na pierwszeństwo łaski oraz na potrzebę współpracy z nią. To newralgiczny moment w życiu sakramentalnych małżonków, a także każdego ochrzczonego człowieka – nauczyć się świadomie przyjmować łaskę i konsekwentnie z nią współpracować, nie przekreślając ani konieczności łaski, ani własnego zaangażowania. Kolejnym przystankiem jest ambona, a raczej głoszone z niej słowo Boże. Ksiądz Krzysztof wydobywa z czytań ślubnych teologię sakramentu małżeństwa, ucząc nas, jak Słowo dotyka naszego życia, jak ważne jest, by o małżeństwie opowiadał nam Bóg. To w celebracji sakramentu małżeństwa jest zaproszenie, aby spotkać się ze wszystkimi proponowanymi tekstami, przemodlić je i dokonać wyboru, które z nich wybrzmią w czasie ślubnej uroczystości. Kolejnym przystankiem w naszej drodze przez sakrament małżeństwa są miejsca narzeczonych, do których podchodzi prezbiter, by rozpocząć właściwy obrzęd zawarcia małżeństwa. Ksiądz Krzysztof zatrzymuje nas na wezwaniu Ducha Świętego i roli, jaką pełni w obrzędach hymn do Ducha Świętego.

To tylko niektóre z tematów podjętych w niniejszym Zeszycie. Zachęcam mocno, by odbyć z nami tę podróż w głąb sakramentalnego małżeństwa i zaczerpnąć z bogactwa przedstawionej tu treści. Niech pomaga ona w codziennym życiu wszystkim powołanym do małżeństwa, a dla pozostałych niech będzie inspiracją w ich powołaniu.

Maciej Dalibor SDS